سبت لوفا از انواع جذاب موسیقی است که طرفداران زیادی در بین دوستداران موسیقی پیدا کرده است. به همین دلیل، در این نوشته از وبلاگ ندابلاگ، به شناخت بیشتر این سبک موسیقی میپردازیم. اگر شما هم به این سبک علاقهمند هستید، پیشنهاد میکنیم تا پایان این مطلب با ما همراه باشید.
موسیقی لوفای چیست؟
سبت لوفای یکی از جذابترین سبکهای موسیقی است، چون معمولاً قوانین معمول را نمیپذیرد و از آنها عبور میکند. لوفای (Lo-Fi) مخفف عبارت Low Fidelity به معنی «وفاداری کم» است. منظور از وفاداری در اینجا، پایبندی به کیفیت اولیه و اصلی صدای تولیدشده است.
این سبک در مقابل سبک های-فای (Hi-Fi) قرار میگیرد که در آن هدف، حفظ حداکثر وفاداری به صدای اصلی است. در واقع لوفای یک شیوه از ضبط صدا محسوب میشود. در این سبک، هنرمندان بهعمد اشکالاتی را در قطعات خود نگه میدارند که در ضبطهای استاندارد معمولاً حذف میشوند. اما در لوفای، این نقصها جزئی از زیبایی اثر هستند و بخشی از تجربه شنیدن موسیقی به شمار میروند.
در قطعههای لوفای، بسیاری از اصول رایج ضبط موسیقی — مانند حذف صدای هام (Hum)، جلوگیری از اعوجاج صدا، پاک کردن نویزهای اضافی و رعایت تعادل در محدوده فرکانسها — رعایت نمیشود.
تاریخچه موسیقی لوفای
در ده سال گذشته، موسیقی لوفا هواداران زیادی پیدا کرده و به یکی از سبکهای شناختهشده در جهان تبدیل شده است. هرچند این سبک به تازگی شهرت یافته، اما در آغاز، قطعههای اولیه آن را هنرمندان مستقل و کمتر شناختهشده تولید میکردند. تلاش این هنرمندان باعث شد لوفا به شکل جدیتری دنبال شود.
ریشه بهوجود آمدن این سبک به اواخر قرن بیستم برمیگردد؛ زمانی که نوازندگان شروع به استفاده از درامماشینهای آن دوره کردند و کوشیدند با کمک آنها، آهنگهایی با بافت نرم و آرام خلق کنند. گرد هم آمدن این افراد و خلق این آثار را میتوان نخستین موج موسیقی لوفا به شمار آورد.
وقتی به این سبک موسیقی گوش میدهید، احساس آرامش عمیقی به شما دست میدهد. به همین دلیل، بسیاری از شنوندگان، موسیقی لوفا را هنگام انجام کارهای روزمره مثل مطالعه، کار کردن و سایر فعالیتها انتخاب میکنند.
تبدیل یک صدا به لو- فای
روشهای گوناگونی برای خلق یا تبدیل صدا به سبک لوفای وجود دارد. مثلاً میتوان با استفاده از میکروفونهای قدیمی و پرنویز، ضبط با کیفیت پایین، یا حتی ثبت صدا روی دستگاههای فرسوده، این اثر را ایجاد کرد. همچنین روشهای دیجیتالی مثل تبدیل فایلهای صوتی به فرمتهای کمکیفیت نیز برای ساخت لوفای به کار میروند. نتیجهٔ همهٔ این روشها یک چیز است: پایین آوردن کیفیت صدا.
ریشهٔ این سبک به دههٔ ۸۰ میلادی برمیگردد؛ زمانی که نوازندگان و تهیهکنندگان موسیقی، با امکانات محدود و در استودیوهای کوچک خانگی، آثار خود را خلق میکردند. لوفای از همان دهههای ۸۰ و ۹۰ وجود داشت و به تدریج استانداردهایش شکل گرفت، اما در آن زمان تعریف امروزی را نداشت.
معمولاً قطعات لوفای بدون کلام هستند و اگر هم از صدای خواننده استفاده شود، بیشتر در نقش نمونهصدا و برای ایجاد فضای خاص به کار میرود. در این سبک، استفاده از صدای گویندگان رادیو، دیالوگهای فیلمها، یا سخنان افراد مشهور، رایجتر از ترانه و آواز است. به همین دلیل، موسیقی لوفای معمولاً حالتی آرام و ریلکس دارد و هدفش جلب توجه مخاطب نیست، بلکه به شنونده فضایی میدهد تا همزمان روی کار دیگری تمرکز کند.
یکی دیگر از ویژگیهای لوفای، نوع تنظیم آن است. در این سبک معمولاً از نمونههای موسیقی زیرزمینی دههٔ ۴۰ و جز دههٔ ۶۰ استفاده میشود. هر نوع موسیقی یا محتوای صوتی که حال و هوای نوستالژیک داشته باشد، در ترکیب با المانهای الکترونیک، میتواند مادهٔ اولیهٔ خوبی برای ساخت لوفای باشد.
حلقههای تکرارشونده (لوپ) از موسیقی جز، ملودیهای گیتار آکوستیک و ریتمهای هیپهاپ در بازههای زمانی طولانی، از عناصر همیشگی لوفای هستند. ترکیب هیپهاپ با المانهای لوفای را با نامهای لوفای-هیپهاپ، چیلهاپ یا لوفای بیتس نیز میشناسند.
در نهایت، میکسهای طولانی، موسیقی چرخهای، ویدیوهای انیمه یا گیفهای کارتونی محبوب، درامهای الکترونیک با تمپوی کند، نویز سفید و صداهای زمینه، همه together نشانههای سبک لوفای هستند. این ویدیوهای طولانی با حلقههای آرام و ریتمهای کمحجم، به مخاطب احساس غرقشدگی در فضایی آرام و دلنشین میدهند.