پرویز صدیقی پارسی، که با نام هنری پرویز یاحقی شناخته میشود، یک موسیقیدان، آهنگساز و نوازندهی چیرهدست ویولن از ایران بود. او ترانههای ماندگار و جاودانهی بسیاری خلق کرد که هنوز در یادها زنده است. در ادامه با ما در ندابلاگ همراه باشید تا بیشتر با زندگی و آثار این هنرمند بزرگ آشنا شوید.
زندگینامه پرویز یاحقی
بر اساس روایتی که از زندگیاش نقل شده، در دوران کودکی به دلیل شغل پدر، به همراه خانواده به لبنان رفت. پس از مدت کوتاهی، به خاطر دوری از ویولن — که عشق همیشگیاش بود — حالش به شدت رو به وخامت گذاشت. پزشکان به خانواده توصیه کردند که خواسته او را بپذیرند. به همین دلیل، او را به ایران بازگرداندند تا نزد دایی هنرمندش، حسین خان یاحقی، برود و از هنر او بهره ببرد.
او از همان سنین کم نزد داییاش، حسین یاحقی، زندگی میکرد و موسیقی را زیر نظر او فرا گرفت. از کودکی با چهرههای سرشناس هنر مانند ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی و علیاکبر شهنازی آشنا شد و مدتی نیز نزد ابوالحسن صبا به یادگیری موسیقی پرداخت.
تغییرنام به یاحقی
پرویز در دوران تحصیل در دبستان پروانه، همکلاس مجید نجاحی، نوازنده چیرهدست سنتور بود. او اولین بار در سال ۱۳۲۷ به رادیو رفت و قطعهای را با ساز خود اجرا کرد. اما پدرش به او اجازه نداد از نام خانوادگی اصلی خود، یعنی صدیق پارسی، استفاده کند؛ به همین دلیل پرویز نام فامیلی دایی خود، یاحقی، را انتخاب کرد.
او حدود سال ۱۳۳۱ به دلیل علاقهای که به نویسندگی داشت، با روزنامهها همکاری کرد و تا سال ۱۳۳۴ به عنوان خبرنگار فعالیت داشت.
پرویز یاحقی از سال ۱۳۳۴ و همزمان با ورود معینیان به رادیو و اداره انتشارات (که بعدها به وزارت اطلاعات معروف شد)، به شکل جدیتری در رادیو مشغول به کار شد و چند آهنگ برای خوانندگانی مانند منوچهر همایونپور و داریوش رفیعی ساخت.
اولین آهنگ او برای غلامحسین بنان، در برنامه گلهای رنگارنگ، با نام «ای امید دل من کجائی» اجرا شد که امروز نیز نسخه صوتی آن موجود است. همچنین او در سال ۱۳۴۲ یک دختر نوجوان را به دنیای موسیقی معرفی کرد که مهستی نام گرفت.
یاحقی در طول چند سال زندگی مشترک با حمیرا، آهنگهایی نیز برای او ساخت. از او تکنوازیهای بسیاری در برنامه گلها به یادگار مانده که نوارهای آنها در دسترس است. وی از بزرگترین نوازندگان بداههنواز در موسیقی ایرانی به شمار میرود و نام او در کنار جلیل شهناز و حسن کسایی، یادآور سه نوازنده بزرگ موسیقی ایران است.
سبک نوازندگی او بر بسیاری از نوازندگان بعد از خود تأثیر گذاشت. از جمله کسانی که از ساز یاحقی تأثیر پذیرفتند، میتوان به سیاوش زندگانی، مجتبی میرزاده، بیژن مرتضوی، اسدالله ملک و صدرا فلاحی اشاره کرد.
آثار برجای مانده از یاحقی
این هنرمند در طول دوران فعالیت هنری خود با خوانندگان سرشناس زیادی همکاری نزدیک داشت. از جمله این همکاران میتوان به غلامحسین بنان، ادیب خوانساری، داریوش رفیعی، حسین قوامی، حسین خواجهامیری، اکبر گلپایگانی، محمدرضا شجریان و بسیاری چهرههای شاخص دیگر اشاره کرد.
از میان ساختههای بهیادگار مانده از پرویز یاحقی میتوان به قطعات معروفی چون افسانه، بیداد زمان، گردباد، آهنگ محبت، هدیه عشق، پر بسته، اشک سپهر، با دلم مهربان شو، مرا نفریبی، مرا تنها نگذاری، خدایا تو دانی، بهار نورسیده، امید جان من، هم نفسم کو، چه کنم ای خدا چه کنم، بهانه تو، میزده و … اشاره کرد.
درگذشت پرویز یاحقی
در ده سال آخر زندگی، پرویز یاحقی به تنهایی و دور از چشم دیگران زندگی میکرد و کسی به راحتی نمیتوانست به او دسترسی پیدا کند. در این سالها، تنها همدم و مونس او موسیقی بود. اما در چند سال پایانی عمر، به دلیل آسیب ناشی از یک سانحه رانندگی، دیگر نمیتوانست ویولن بنوازد و این اتفاق، ضربه روحی بزرگی به او وارد کرد.
سرانجام در سیزدهم بهمن ماه سال ۱۳۸۵، این استاد بیهمتای ویولن، بر اثر ایست قلبی در سن ۷۱ سالگی در تهران چشم از جهان فروبست. روحش شاد و یادش گرامی.