آیا تا به حال کلمه “گراوه” به گوشتان خورده و میدانید در موسیقی چه مفهومی دارد؟ این واژه در واقع به نوعی از وزن و ریتم اشاره میکند. در این نوشته از وبلاگ ندابلاگ، به طور کامل و با زبانی ساده، این مفهوم را بررسی خواهیم کرد.
گراوه در موسیقی
در زبان ایتالیایی، کلمه “گراوه” به معنی سنگین، جدی و بسیار آهسته است. در دنیای موسیقی، از این واژه برای توصیف قطعهای استفاده میشود که سرعت اجرای آن بسیار پایین است (بین ۲۰ تا ۴۰ ضرب در دقیقه). این سرعتِ کم، حال و هوایی سنگین، باوقار و تا حدی غمانگیز به موسیقی میبخشد. در واقع، سرعت گراوه حتی از آداجیو و لارگو هم کندتر است. این کندی باعث میشود هر نت به طور کامل شنیده شود و فضایی برای تفکر و احساس کردنِ عمق موسیقی به وجود آید. همچنین، این سرعت کم به شنونده امکان میدهد تا تغییرات ظریف در شدت صدا و زیروبمی نتها را بهتر درک کند. گاهی اوقات از این اصطلاح برای اشاره به کمارتعاشترین و بمترین صدا در یک گام موسیقی نیز استفاده میشود.
مشهورترین نمونههای گراوه
سمفونی شماره ۷ بتهوون
موومان دوم از سمفونی هفتم بتهوون که با سرعت آلگرتو (یعنی نسبتاً تند) نواخته میشود، بخشهایی دارد که یادآور موسیقی آرام و سنگین است. این قسمتها با نغمههایی نگرانکننده و ریتمی کند و آهسته همراه هستند.
سونات پیانوی شماره ۲ شوپن
سونات پیانو شماره ۲ اثر شوپن، که با نام مارش عزا نیز معروف است، در بخش سوم خود از نظر سرعت و حس غمناکی که دارد، بسیار شبیه به قطعات گراوه میباشد.
پیش درآمد باخ در سی مینور
پرلود سی مینور باخ از مجموعهی “کلاویهی خوشکوک”، نمونهی دیگری است که حس آرام و سنگینِ گراوه به خوبی در آن احساس میشود.
تاریخچه گراوه در موسیقی
واژهی گراوه در پایان سده هفدهم میلادی به عنوان یک اصطلاح برای نشان دادن سرعت موسیقی به کار رفت. از جمله نخستین آهنگسازانی که این واژه را برای توصیف سرعت قطعات موسیقی استفاده کرد، فرانچسکو کاوالی بود. در سالهای ۱۶۸۰ میلادی، این اصطلاح در ایتالیا رایج شد و آهنگسازان و نوازندگان ایتالیایی از آن برای مشخص کردن قطعاتی با سرعت بسیار کم بهره میبردند.