گلوکناشپیل که با نام بلز نیز شناخته میشود، یک ساز موسیقی از خانواده سازهای ضربهای است که نتهای مشخصی دارد. در این ساز برای ایجاد صدا از تیغههای فلزی استفاده میشود. بلز از نظر ظاهری به ساز زیلوفون شباهت دارد، اما صدای آن نازکتر و شبیه به زنگ است. در ادامه این نوشته از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام، بیشتر درباره ساز بلز یاد میگیرید.
گلوکن اشپیل
این ساز در ابعاد گوناگونی تولید میشود و برخی از انواع آن، شبیه یک جعبه روی پایه یا میز نصب میگردد. مانند ساز زایلوفون، ساز بلز یا گلوکناشپیل هم نزد کودکان محبوبیت دارد.
کارل ارف (Carl Orff) از دهه ۱۹۳۰ میلادی از این ساز در زمینه موسیقی کودک استفاده کرد. سازهای مخصوص کودکان محدوده صوتی کوتاهتری دارند و به صورت دیاتونیک تنظیم میشوند و تیغههای آنها روی قابی شبیه یک سینی قرار گرفتهاند. این ساز در محدودههای صوتی متفاوتی ساخته میشود.
گلوکناشپیل (بلز ارکستری) متشکل از مجموعهای از صفحات فلزی صاف است که با دو چکش بر روی آنها کوبیده میشود و صدایی فلزی، درخشان و زنگوار ایجاد میکند. این ساز نیز مانند گزیلوفون در اندازههای مختلف تولید میشود.
گستره صوتی گلوکن اشپیل
گلوکناشپیل محدوده صوتیای حدود دو و نیم اکتاو دارد و صدایی که تولید میکند، حدود دو اکتاو پایینتر از نتی است که برای آن نوشته شده است. نتنویسی این ساز با کلید سل انجام میشود.
گلوکناشپیل که به آن بلز نیز گفته میشود، یک واژه آلمانی و به معنی “نواختن زنگ” است. این نام به صدای زنگهای کوچک اشاره دارد. سازهای نخستینی که با این نام شناخته میشدند، از مجموعهای از زنگهای کوچک ساخته شده بودند که یا گروهی از نوازندگان آنها را مینواختند یا با دستگاهی پیچیده به صدا درمیآمدند.
در اواخر سده هفدهم میلادی، تیغههایی از جنس فولاد جایگزین آن زنگها شدند. در آغاز، این تیغههای فلزی تنها به عنوان جایگزینی برای زنگهای واقعی به کار میرفتند، اما خیلی زود استفاده از آنها به ساخت ساز جدیدی به نام گلوکناشپیل انجامید.