حسین محمد علیزاده، که بیشتر مردم او را به نام حسین علیزاده میشناسند، یک هنرمند بزرگ در زمینه موسیقی است. او در نواختن سازهای تار و سهتار مهارت زیادی دارد و همچنین در زمینه آهنگسازی، آموزش موسیقی و پژوهش فعالیت میکند. از افتخارات او، نامزدی برای سه جایزه معتبر گرمی است. در ادامه این نوشته، با این استاد موسیقی ایرانی بیشتر آشنا خواهیم شد.
زندگی نامه حسین علیزاده
حسین علیزاده در اول شهریور سال ۱۳۳۰ متولد شد. پدر او اهل شهر ارومیه و مادرش زاده تهران بود. او دو فرزند به نامهای صبا و نیما دارد که صبا کمانچه مینوازد و نیما با رباب و تار آشناست. هر دو فرزند او اکنون در گروه موسیقی «همآوایان» فعالیت میکنند که توسط پدرشان مدیریت میشود. علیزاده از بنیانگذاران و اولین مدیرعامل خانه موسیقی ایران بوده و در حال حاضر به عنوان سخنگوی شورای عالی این نهاد نیز مشغول به کار است.
مسیر هنری
علیزاده از همان سنین پایین، در یکی از مدارس تهران که هوشنگ ظریف در آن به تدریس موسیقی میپرداخت، به این هنر علاقهمند شد. هوشنگ ظریف با دیدن استعداد و علاقه زیاد او، باعث شد تا علیزاده به هنرستان موسیقی معرفی شود.
در هنرستان، او نزد استادانی مانند حسین دهلوی و هوشنگ ظریف آموزش دید و پس از آن، بدون وقفه در سال ۱۳۴۹ وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد.
در دانشگاه نیز از محضر استادان بزرگی مانند داریوش صفت، نورعلی خان برومند، حبیب الله صالحی، عبدالله خان دوامی و… بهره برد و ردیفهای موسیقی سنتی ایران را فراگرفت و در نواختن تار و سهتار تخصص یافت. او در رشتهی نوازندگی و آهنگسازی از این دانشگاه فارغالتحصیل شد.
علیزاده در سال ۱۳۴۷ به ارکستر رودکی پیوست.
عضویت او در کانون چاووش، همراه با دیگر بزرگان موسیقی ایران مانند محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان، منجر به خلق آثاری ماندگار در قالب مجموعه آلبومهای چاووش شد. همچنین، با تدریس به هنرجویان موسیقی، نقش مهمی در پرورش نوازندگان و موسیقیدانان پس از انقلاب ایفا کرد. بسیاری از ترانههای انقلابی آن دوران، از جمله تصنیف شهید با صدای شهرام ناظری، از ساختههای علیزاده در همان دوره است.
تحصیل در آلمان
حسین علیزاده در آغاز دهه شصت خورشیدی برای ادامه تحصیل و تدریس راهی آلمان شد. او در دانشگاه آزاد برلین به فراگیری موسیقی پرداخت. در همین دوران، قطعهای به نام «عصیان» را به عنوان پروژه پایانی تحصیلات خود خلق کرد.
بازگشت به ایران
حسین علیزاده پس از پایان تحصیلاتش در سال ۱۳۶۷ به ایران بازگشت و قطعاتی با نامهای “شورانگیز” و “ترکمن” را اجرا کرد. نتیجه این فعالیتها، گشودن راهی تازه در موسیقی سنتی ایرانی بود. در آغاز دهه هفتاد شمسی، او به سمت ریاست هنرستان موسیقی منصوب شد.
از دیگر کارهای او میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
تکنوازی و همکاری با ارشد تهماسبی،
ضبط آثار شخصی،
سخنرانی در داخل و خارج از ایران،
اجراهای متعدد در ایران و دیگر کشورها،
تهیه کتابهایی با عنوان “ده قطعه برای تار”،
تولید نوارهای آموزشی،
آموزش سازهای تار و سهتار،
ساخت موسیقی برای فیلم،
و اجرای ردیف میرزاعبدالله فراهانی.
همکاری با شجریان
علیزاده در اواخر دهه هفتاد، همکاری نزدیک و پرباری را با استاد آواز ایران، محمدرضا شجریان شروع کرد. او به همراه همایون شجریان و کیهان کلهر، برنامههای هنری فوقالعادهای را در ایران و دیگر کشورهای جهان به صحنه برد.
یکی از برنامههای بسیار معروف این دوران، کنسرت همنوا با بم است که برای تمام کسانی که به موسیقی علاقهمند هستند، شناختهشده است. این همکاری هنری میان علیزاده و شجریان، منجر به ساخت آلبومهای ماندگاری مانند فریاد، داد و بیداد، زمستان و چندین اثر دیگر شد.
جوایز هنری
او از آهنگسازان بسیار respected و admired در زمینه موسیقی فیلم در ایران است.
علیزاده با دریافت چهار سیمرغ بلورین برای فیلمهای «گبه»، «زشت و زیبا»، «آواز گنجشکها» و «ملکه»، بهطور مشترک با مجید انتظامی و محمدرضا عقیلی، رکورددار بیشترین تعداد سیمرغ بلورین در بخش بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر است.
یکی از بزرگترین دستاوردهای او، نامزدی در فستیوال گرمی است. علیزاده تاکنون برای آلبومهای «فریاد»، «بی تو به سر نمیشود» و «به تماشای آبهای سپید» در بخش بهترین آلبوم موسیقی جهانی، نامزد دریافت جایزه گرمی شده است.
جشنواره گرمی، معتبرترین مراسم ضبط و پخش موسیقی در آمریکا و جهان به شمار میرود.