فیلم «سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم» به کارگردانی پیر پائولو پازولینی، اثری است که به دلیل محتوای جنجالی و صریح خود، همواره مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. این فیلم، اقتباسی از رمان «۱۲۰ روز در سودوم» نوشته مارکی دو ساد است و در سال ۱۹۷۵، اندکی پیش از مرگ پازولینی، به نمایش درآمد.
داستان فیلم در جمهوری فاشیستی سالو در ایتالیا، در دوران جنگ جهانی دوم می‌گذرد. چهار فرد قدرتمند و ثروتمند—دوک، اسقف، قاضی و رئیس‌جمهور—هجده نوجوان را می‌ربایند و آن‌ها را به یک ویلای دورافتاده می‌برند. در طول ۱۲۰ روز، این نوجوانان تحت انواع شکنجه‌های جسمی، روانی و جنسی قرار می‌گیرند. این چهار مرد، با استفاده از داستان‌سرایانی که تجربیات جنسی خود را بازگو می‌کنند، قربانیان را به انجام اعمال سادیستی و مازوخیستی وادار می‌کنند.
فیلم به چهار بخش اصلی تقسیم می‌شود: «محفل مانوس»، «محفل شهوت»، «محفل مدفوع» و «محفل خون». در هر بخش، شدت و خشونت اعمال افزایش می‌یابد. در نهایت، فیلم با صحنه‌هایی از شکنجه و اعدام قربانیان به پایان می‌رسد، در حالی که دو تن از جلادان در حال رقصیدن با یکدیگر دیده می‌شوند.
«سالو» به دلیل نمایش بی‌پرده خشونت و انحرافات جنسی، در بسیاری از کشورها ممنوع شد و همچنان به عنوان یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما شناخته می‌شود. این فیلم نقدی تند بر فاشیسم و سوءاستفاده از قدرت است و به بررسی تاریک‌ترین زوایای طبیعت انسانی می‌پردازد.
پازولینی با ساخت این فیلم، به دنبال نمایش فساد و تباهی در نظام‌های توتالیتر بود. او با استفاده از تصاویر شوک‌آور و داستانی بی‌رحمانه، مخاطب را وادار به تفکر درباره ماهیت قدرت و خشونت می‌کند.
در نهایت، «سالو» اثری است که با وجود محتوای آزاردهنده‌اش، به عنوان یک نقد اجتماعی و سیاسی عمیق باقی مانده است. این فیلم، تماشاگر را با سوالات دشواری درباره اخلاق، قدرت و انسانیت مواجه می‌کند و همچنان موضوع بحث و تحلیل در محافل سینمایی و فرهنگی است.