در متون اسلامی، «دحوالارض» به معنای گسترش زمین و فراهم شدن شرایط زندگی بر روی آن است. این مفهوم در قرآن کریم و روایات اسلامی مورد اشاره قرار گرفته و با یافته‌های علمی نیز قابل بررسی است.
مفهوم دحوالارض در قرآن و روایات
در آیه ۳۰ سوره نازعات آمده است: «وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا»؛ یعنی «و زمین را پس از آن گسترش داد». واژه «دَحَا» از ریشه «دحو» به معنای گستردن است. مفسران اسلامی این آیه را به گسترش زمین و فراهم شدن شرایط حیات بر روی آن تفسیر کرده‌اند.
همچنین، در روایات اسلامی اشاره شده است که نخستین نقطه‌ای که از زیر آب سر برآورد، کعبه بود و سپس خشکی‌های زمین از کنار آن گسترش یافتند. این روایات نشان‌دهنده اهمیت مکانی خاص در فرآیند دحوالارض هستند.
دحوالارض از منظر علمی
از دیدگاه علمی، زمین در ابتدا به صورت توده‌ای مذاب بوده که به تدریج سرد شده و پوسته‌ای جامد بر روی آن تشکیل شده است. در مراحل اولیه، سطح زمین پوشیده از آب بوده و به مرور زمان، با فعالیت‌های زمین‌شناسی مانند فوران‌های آتشفشانی و حرکات تکتونیکی، خشکی‌ها از زیر آب سر برآورده و قاره‌ها شکل گرفته‌اند.
این فرآیند با مفهوم دحوالارض در متون اسلامی همخوانی دارد، زیرا هر دو به گسترش زمین و فراهم شدن شرایط حیات اشاره دارند. البته، باید توجه داشت که زبان قرآن و روایات، زبانی است که برای فهم عموم مردم بیان شده و نباید انتظار داشت که جزئیات علمی دقیق در آن‌ها ذکر شده باشد.
نتیجه‌گیری
مفهوم دحوالارض در متون اسلامی به گسترش زمین و فراهم شدن شرایط حیات بر روی آن اشاره دارد. این مفهوم با یافته‌های علمی درباره تاریخچه زمین و شکل‌گیری قاره‌ها همخوانی دارد. با این حال، باید توجه داشت که زبان قرآن و روایات برای فهم عموم مردم بیان شده و نباید انتظار داشت که جزئیات علمی دقیق در آن‌ها ذکر شده باشد.