با نگاهی به فرهنگهای مختلف در سراسر جهان، خواهید دید که هر کدام موسیقی ویژه خود را دارند. تقریباً میتوان گفت هر فرهنگ و کشوری، آهنگها و نواهای منحصربهفرد خود را دارد. در این نوشته از وبلاگ ندابلاگ، قصد داریم سبک موسیقی کانتری را به شما معرفی کنیم. تا پایان این مطلب با ما همراه بمانید.
موسیقی کانتری چیست ؟
موسیقی کانتری، یک سبک موسیقی محلی و اصیل آمریکایی است که در سراسر ایالتهای این کشور نواخته میشود و محبوبیت بسیار زیادی دارد. این سبک گاهی با نام موسیقی وسترن نیز شناخته میشود.
اصطلاح «موسیقی کانتری» از دهه ۱۹۴۰ میلادی رایج شد. قبل از آن، به این نوع موسیقی، موسیقی «هیلبیلی» میگفتند. امروزه اما برای همه شاخهها و زیرمجموعههای این سبک، از عنوان کلی «موسیقی کانتری» استفاده میکنند.
هر ساله مراسم اعطای جوایز مهمی برای این سبک موسیقی برگزار میشود، مانند «جایزه موسیقی کانتری آمریکا» و «جایزه موسیقی کانتری». درونمایه اصلی ترانههای کانتری، حول محور عشق، زیباییهای طبیعت و شیوه زندگی سنتی و بومی مردم آمریکا میچرخد.
آلات اصلی این سبک
این گونه موسیقی به خاطر درونمایه و آهنگ سادهاش، شباهتهایی با سبکهای دیگری مانند بلوز و جاز دارد. سازهای اصلی که در این سبک به کار میروند شامل گیتار لپ استیل، بانجو، ویلن، گیتار معمولی و سازدهنی میشوند.
تاریخچه
ریشههای این سبک موسیقی به جنوب آمریکا در سالهای آغازین دهه ۱۹۲۰ میلادی برمیگردد. خاستگاه آن را میتوان در ترانههای محلی آمریکا و به ویژه در موسیقی مردمان آپاچی و همچنین در سبک بلوز جستجو کرد.
این سبک آکنده از آهنگها و ترانههایی است که از احساسات عمیق، روابط عاطفی و همچنین زیباییهای طبیعت سرچشمه میگیرند. از شناختهشدهترین خوانندگان این سبک میتوان جانی کش و ویلی نلسون را نام برد.
شاخصههای اصلی سبک موسیقی کانتری
این سبک موسیقی ریشه در ترانههای محلی و روستایی دارد. به همین دلیل، متن ترانههای آن اغلب درباره دشواریها و زندگی مردم روستا و گاهی هم مشکلات روستاییانی است که به شهرها مهاجرت کردهاند.
درونمایه اصلی این ترانهها، حس دلتنگی و یادآوری گذشته است.
ساختار آکوردی ساده این موسیقی برای شنونده جذاب است، زیرا دنبال کردن و درک آن آسانتر است و احساس راحتی بیشتری ایجاد میکند. برخلاف سبکهایی مانند جاز، کلاسیک یا برخی از انواع راک که ممکن است پیچیده به نظر برسند، گوش دادن به این موسیقی سادهتر و لذتبخشتر است.
از ویژگیهای دیگر این سبک میتوان به این موارد اشاره کرد: ترانههایی با درونمایهای قابل فهم و تصویرسازیهای ساده از زندگی و طبیعت، روایت داستانهای ساده در ترانهها، به خاطر سپردن ملودی پس از یک بار شنیدن، تشخیص آسان سازهای به کار رفته، احتمالاً استفاده از لهجه جنوب آمریکا و صدای تودماغی خوانندگان، آوردن نامهای کوتاه مردانه و زنانه در ترانهها و همچنین استفاده از واژههایی مانند کابوی، اسب و سگ.