اوکارینا یک ساز بادی قدیمی است که هنوز هم امروزه افراد زیادی به آن علاقه دارند. این ساز به خاطر شکل خاص و جالبی که دارد، با اسمهای دیگری مانند سیبزمینی شیرین، فلوت گرد یا فلوت کروی هم معروف است. اگر دوست دارید با تاریخچه و اجزای تشکیلدهنده این ساز آشنا شوید، در ادامه این مطلب از وبلاگ ندابلاگ همراه ما باشید.
ساختار ساز اوکارینا
اُکارینا یک ساز بادی شبیه به فلوت است. بدنه این ساز معمولاً از جنس سفال یا سرامیک ساخته میشود، اما ممکن است از مواد دیگری مانند پلاستیک، چوب، فلز و حتی استخوان هم در ساخت آن استفاده شود. روی بدنه اُکارینا بین ۴ تا ۱۲ سوراخ وجود دارد و یک لوله کوچک نیز به عنوان محل دمیدن نوازنده در کنار آن قرار گرفته است.
محدوده صدایی معمول این ساز از نت C3 تا C6 است، اگرچه نمونههایی با محدودههای بالاتر یا پایینتر نیز ساخته شدهاند که چندان متداول نیستند.
تاریخچه ساز اُکارینا
اوکارینا یک نوع فلوت بسیار قدیمی است که تاریخچه آن به بیش از دوازده هزار سال قبل برمیگردد. در دوران باستان، مردم چین و ساکنان منطقه آمریکای میانه از این ساز استفاده میکردند. وقتی کاشفان از جمله ارنان کورتس به آمریکای میانه سفر کردند، با این ساز آشنا شدند و آن را به اروپا معرفی کردند. اگرچه قوم مایا و آزتک هر دو نمونههایی از اوکارینا ساخته بودند، اما در نهایت این آزتکها بودند که همراه با این ساز، آواز و رقص را به اروپاییان شناساندند. در اروپا، اوکارینا در ابتدا بیشتر به عنوان یک وسیله بازی شناخته میشد. تا اینکه در قرن نوزدهم، یک سازنده ساز ایتالیایی به نام جوزپه دوناتی، اوکارینا را از یک اسباببازی ساده به یک ساز کامل و جدی تبدیل کرد.
نام این ساز هم از واژهای به معنای «غاز کوچک» گرفته شده است. در سال ۱۹۶۴ یک ریاضیدان انگلیسی به نام جان تیلور، روش انگشتگذاری روی اوکارینا را بهبود بخشید. او طوری این سیستم را طراحی کرد که با تنها چهار سوراخ بتوان یک اکتاو کامل را نواخت. این روش هنوز هم مورد استفاده قرار میگیرد و معمولاً برای نوعی از اوکارینا به نام اوکارینای آویز به کار میرود.