حتماً برای شما هم پیش آمده که صدای ضبطشده خود را بشنوید و احساس کنید این صدا با آنچه خودتان هنگام حرف زدن میشنوید، خیلی فرق دارد. اما دلیل این تفاوت عجیب چیست؟ و چرا دیگران وقتی با شما صحبت میکنند، چنین احساسی ندارند و صدایتان را همانطور که شما از درون میشنوید نمیشنوند؟ اگر این سؤال در ذهنتان هست، در ادامه این نوشته از وبلاگ ندابلاگ به آن پاسخ میدهیم. تا پایان این مطلب با ما همراه باشید.
چرا صدای ضبط شده با صدای ما فرق دارد؟
صدایی که خودمان میشنویم با صدایی که دیگران از ما میشنوند فرق دارد. این را دکتر ییل کوهن، رئیس مرکز علوم شنوایی در دانشکده پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا توضیح داده است. او میگوید: “صدایی که از یک فایل یا نوار ضبط شده میشنوید، در واقع صدای واقعی شماست.”
درون سر ما استخوانهای ریزی وجود دارد به نام استخوانچه که در بخش میانی گوش قرار گرفتهاند. کار این استخوانها این است که بین صدای خودتان و صدایی که دیگران میشنوند تفاوت ایجاد کنند. به این ترتیب، شما میتوانید صدای خود را تشخیص دهید. این استخوانها نقش اصلی را در پردازش صداهای اطراف و حذف صداهای اضافی دارند.
لرزشهای اضافی پرده گوش توسط این استخوانها خنثی میشوند و سپس لرزشهای لازم برای پردازش به قسمت حلزونی گوش فرستاده میشوند. در حلزون گوش، انرژی حرکتی ناشی از صداهای اطراف به انرژی الکتریکی تبدیل میشود تا مغز بتواند صداها را برای ما درک کند.
وقتی صدای خودتان را در یک ضبطشونده میشنوید، ممکن است تعجب کنید که چرا این صدا با آنچه شما از خودتان میشناسید، متفاوت است. دلیل اصلی این تفاوت، راهی است که صدا به گوش شما میرسد.
وقتی شما صحبت میکنید، بخش زیادی از صدایی که میشنوید از طریق استخوانها و بافتهای سرتان به گوش داخلی منتقل میشود. این مسیر، صدا را غنیتر و عمیقتر میکند. اما وقتی دیگران شما را میشنوند یا وقتی صدایتان ضبط میشود، صدا فقط از طریق هوا منتقل شده و سپس به گوش میرسد. این مسیر باعث میشود برخی از فرکانسهای پایینتر صدا که از طریق استخوان منتقل میشدند، کمتر شنیده شوند.
در نتیجه، صدایی که در ضبط میشنوید، در واقع همان صدایی است که اطرافیانتان همیشه میشنوند. این تفاوت، یک پدیده کاملاً طبیعی است و برای همه اتفاق میافتد.
مفهوم هدایت در ساختار شنیداری
درک اصوات اطراف به گونهای که سلولهای مغز بتوانند آنها را پردازش و دربارهشان ارتباط برقرار کنند، هدایت شنیداری نام دارد و این دقیقاً همان چیزی است که ما به آن صدا میگوییم، نه نویز یا نوفه. پردازش اصوات از طریق استخوانهای کوچک گوش میانی، انتقال استخوانی خوانده میشود. این فرآیند زمانی رخ میدهد که هوای اطراف گوشهای شما توسط امواج صوتی به لرزش درمیآید. به همین دلیل است که وقتی صحبت میکنید، مغز با کمک این انتقال استخوانی، امکان پردازش الکتریکی اطلاعات دریافتی را پیدا میکند و احساس شنیدن صدا را برای ما به وجود میآورد.
لرزش استخوانهای گوش میتواند با هر نوع ارتعاش صوتی اتفاق بیفتد. اما صدای خود ما همیشه بلندتر از چیزی است که دیگران میشنوند یا ما از ضبطشده آن میشنویم. دلیل این امر، نزدیکی منبع صدا (دهان) به گوشهاست که باعث لرزش بیشتر استخوانهای گوش میشود. این موضوع باعث ترکیب و تداخل خاصی در اصوات میگردد و در نتیجه، ما صدای خود را متفاوت از آنچه واقعاً هست میشنویم. بنابراین، وقتی صدای خود را میشنویم، برداشتی متفاوت از صدایی داریم که معمولاً از دیگران یا از طریق ضبط میشنویم.
اما چرا هنگام حرف زدن، صدای خود را به شکلی متفاوت میشنویم؟ کوهن بر این باور است که افراد گمان میکنند صدای خود را به خوبی میشناسند و انتظار دارند همان صدایی را بشنوند که در خاطره و حافظه خود از آن نگه داشتهاند.
عامل ایجاد تغییر نوع صدا و صحبت کردن به هنگام ضبط صدا
مطالعات مختلف نشان میدهد که افراد معمولاً سعی میکنند صدای خود را طوری تغییر دهند تا بین صدایی که خود میشنوند و صدای ضبطشدهشان — از نظر خودشان — هماهنگی ایجاد شود. به باور کوهن، همین موضوع باعث میشود وقتی افراد جلوی میکروفون صحبت میکنند، ناخودآگاه طور دیگری حرف بزنند. او توضیح میدهد که درک ذهنی افراد از صدای خودشان، عاملی است که باعث تغییر حالت صدا و شیوهٔ صحبت کردن آنها هنگام ضبط میشود.
به طور کلی، مغز نقش بسیار مهمی در فیلتر کردن، پردازش و هماهنگسازی صداها ایفا میکند.
به این مثال توجه کنید: فرض کنید در حال شنیدن اجرای زندهٔ یک گروه موسیقی هستید. معمولاً یک گیتاریست، یک درامر و یک خواننده روی صحنه حضور دارند که هر کدام صدای ساز یا صدای خود را به گوش شما میرسانند. با این حال، بیشتر افراد به راحتی میتوانند صداها را از هم تشخیص دهند و آنها را با اعضای گروه هماهنگ کنند.
در حقیقت، صداها در مغز ما به شکل جداگانه شناسایی و پردازش میشوند و این توانایی شگفتانگیز مغز ما در برخورد با چنین موقعیتهایی است.