موسیقی کودک
در اینجا تصویری از فعالیتهای موسیقی مخصوص کودکان قرار دارد. این تصویر شما را به صفحهای درباره آموزش موسیقی به کودکان هدایت میکند.
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-0"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-1"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-2"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-3"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-4"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-0-6"}}”>
","after_title":"","widget_id":"widget-0-2-0"}}”>
دو ساز بندیر و دف جزو سازهای کوبه ای دسته بندی می شوند. با وجود شباهت هایی که دارند این دو ساز کاملا متفاوت می باشند که این تفاوت در صدایی که تولید می کنند نیز دیده می شود. در ادامه این مطلب از وبلاگ ندابلاگ با تفاوت ساز بندیر و دف بیشتر آشنا شوید.
معرفی ساز بندیر
بندیر یک ساز کوبه ای قابدار است، با قابی چوبی و پوستی که بر روی آن کشیده شدهاست . واژه بندیر در زبان ترکی استانبولی به معنی ساز کوبهای قابدار بزرگ دستی است. بندیر را به عنوان ساز سنتی در آفریقای شمالی، و همچنین در مصر باستان و بینالنهرین استفاده می کردند. در شمال آفریقا به عنوان ساز سنتی استفاده میشود.این ساز اساساً در کشورهای مراکش، الجزایر، تونس، لیبی و گاهی در مصر استفاده میشود.
بندیر برخلاف تمبورین یا «دایره زنگی» فاقد سنج یا زنگوله است و بجای آن اغلب یک یا چند زه دارد که از روده حیوانات ساخته شده و در قطر قاب کشیده شدهاست.
بندیر در مراسم خاص صوفیها نیز استفاده میشود. مشخصه مراسم صوفیها استفاده از موسیقی، ریتم، حرکات موزون (رقص سماع) برای رسیدن به خودآگاهی است.
وقتی با انگشتان یا کف دست به پوست ضربه زده میشود صدای وزوز مانندی از آن ایجاد میشود.
یک سوراخ کوچک در قسمت تحتانی قاب این ساز برای ایجاد تعادل وجود دارد که با قرار دادن انگشت شصت دست چپ در آن به حفظ تعادل در هنگام نوازندگی کمک میشود.

ساز دف
دَف، یکی ازسازهای کوبه ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقهای چوبی است که به آن حلقههای فلزی (معمولا با ترتیب ۱-۱-۲) آویخته شده و پوست نازکی از جنس پلاستیک یا چرم و پوست حیوانات بر حلقهٔ چوبی کشیدهاند و آن با ضربههای انگشت و کف دست مینوازند.
این ساز ازسازهای ضربی (کوبهای) ایرانی شبیه به دایره و بندیر است. دف از دایره بزرگتر و بمتر و از بندیر کوچکتر و تیزتر است. ساز دف در تولیدیها با ۳ اندازهٔ دو چهارم – سه چهارم – چهار چهارم ساخته میشود.
در گوشهای از جدار چوبی دایره سوراخی تعبیه شده که نوازنده برای نگهداشتن ساز به هنگام اجرا انگشت شست خود را درون آن میگذارد و با بقیهی انگشتان هر دو دستش بر روی سطح پوستی ساز میکوبد.
نوازنده در هنگام نواختن با تکانهایی که به ساز میدهد سبب لرزش حلقههای آویزان در جدار داخلی آن میگردد و از این طریق صدای زنگوار، توأم با کوبش پوست به وجود میاورد. هیچیک از صداهای تولید شده در این ساز، ارتفاع معینی، ندارند.

ساختمان دف را میتوان به اجزای زیر تقسیم کرد:
بدون شک، ستونهای اصلی و حیاتی هر بنایی، تیرهای بزرگ و محکمی هستند که بار اصلی ساختمان را به دوش میکشند. این تیرهای اصلی، خود بر روی بخشهای عمودی و محکمی به نام دیوارها یا ستونهای قائم قرار میگیرند.
برای آنکه این تیرهای اصلی کاملاً در جای خود ثابت و محکم بمانند و از جای خود تکان نخورند، از قطعات کوچک و محکمی به نام “گلمیخ” استفاده میشود. این گلمیخها مانند یک قفل عمل میکنند و اتصال بین تیر اصلی و بخشهای زیرین آن را غیرقابل حرکت میسازند.
در نهایت، برای تکمیل کار و ایجاد یک سطح صاف و یکدست، لایهای نهایی به نام “پوست” روی تمامی این اسکلت و ساختار کشیده میشود. این لایه نهایی، علاوه بر زیبایی، از اسکلت اصلی ساختمان در برابر عوامل مختلف مانند باد و باران نیز محافظت میکند.
تفاوت ساز بندیر و دف
با توجه به نکات گفتهشده، تفاوت این دو ساز را میتوان اینگونه بیان کرد:
ساز بندیر شبیه دف ایرانی است، اما حلقههای فلزی ندارد. این ساز در موسیقی ترکیه و کشورهای عربی استفاده میشود. بندیر در دسته سازهای کوبهای قابدار قرار میگیرد و در شمال آفریقا به عنوان یک ساز سنتی شناخته میشود. این ساز در سراسر آفریقای شمالی، مصر باستان و منطقه بینالنهرین رواج دارد.
ساز دف نیز یکی از سازهای کوبهای در موسیقی ایرانی است. این ساز از یک حلقه چوبی تشکیل شده که حلقههای فلزی به آن آویزان است. معمولاً این حلقهها به صورت ۱-۱-۲ کنار هم قرار میگیرند. روی حلقه چوبی، یک لایه نازک از جنس پلاستیک، چرم یا پوست حیوانات کشیده شده است. نوازنده با ضربههای انگشت و کف دست روی آن مینوازد. دف یکی از سازهای ضربی ایرانی است که شباهت زیادی به سازهای دایره و بندیر دارد.
