پیتزیکاتو روشی برای نواختن سازهای زهی است که در آن به جای استفاده از آرشه، سیمها را با انگشت میکَنند. این تکنیک را میتوان به شکلهای گوناگونی روی سازهای مختلف اجرا کرد که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت. در نوشتار نتهای موسیقی، پیتزیکاتو را معمولاً به صورت مخفف «پیز» نشان میدهند. در این نوشته از وبلاگ ندابلاگ، همه چیز را درباره این شیوه نوازندگی به طور کامل برای شما بیان خواهیم کرد.
پیتزیکاتو در سازهای مختلف چطور اجرا میشود؟
در سازهای زهی که با آرشه نواخته میشوند، مانند ویولن، پیتزیکاتو به این معناست که نوازنده به جای استفاده از آرشه، مستقیماً با انگشتهای خود سیمها را به صدا درمیآورد. صدای حاصل از این روش با صدای آرشه کاملاً فرق دارد. وقتی نوازنده با سرعت به سیمها ضربه میزند، صدایی تند و کوتاه شنیده میشود.
در سازهای زهی دارای صفحه کلید مانند پیانو هم گاهی از تکنیک پیتزیکاتو استفاده میشود. در این حالت، نوازنده مستقیماً به سیمهای داخل پیانو دست میزند؛ البته این روش بیشتر در میان نوازندگان مدرن پیانو دیده میشود. در گیتار نیز پیتزیکاتو به نوعی ضربهٔ کوتاه و مقطع گفته میشود که گاهی با نام تکنیک پالم میوت نیز شناخته میشود.
تاریخچه پیتزیکاتو
اولین باری که تکنیک پیتزیکاتو در موسیقی دیده شد، مربوط به قطعهای از توبیاس هیوم در سال ۱۶۰۵ است. بعدها، کلودیو مونتهوردی نیز در سال ۱۶۳۸ در اثر خود به نام «نبرد تانکرد و کلوریندا» از این تکنیک استفاده کرد. در این قطعه، از نوازندگان خواسته شده بود که با دو انگشت دست راست، سیمهای ساز را به صدا درآورند. در واقع، توصیه شده بود که از انگشت اشاره برای اجرای این بخش استفاده کنند. امروزه هم معمولترین روش برای پیتزیکاتو، استفاده از همان انگشت اشاره است؛ با این حال گاهی از انگشت وسط نیز کمک گرفته میشود. در هنگام اجرای این تکنیک، معمولاً آرشه در دست نوازنده باقی میماند؛ مگر اینکه زمان کافی برای گذاشتن و دوباره برداشتن آرشه بین بخشهای مختلف قطعه وجود داشته باشد.