علیرضا مشایخی، از آهنگسازان مطرح و از بنیانگذاران موسیقی نوگرا در ایران به شمار میرود. او همچنین به عنوان استادی برجسته در دانشگاه موسیقی تهران فعالیت دارد و شاگردان بسیاری را تحت آموزش خود پرورش داده است. مشایخی دانش موسیقی مدرن را در کشورهای دیگر فراگرفت و پس از بازگشت به ایران، این دانش و تجربه را در اختیار جوانان علاقهمند قرار داد. در این نوشته از وبلاگ ندابلاگ، نگاهی به زندگی و آثار او خواهیم داشت.
مسیر یادگیری موسیقی
علیرضا مشایخی در چهارم بهمنماه ۱۳۱۸ در تهران به دنیا آمد. دوران دبیرستان را در مدرسهی علمیه گذراند و از سنین نوجوانی به موسیقی علاقه نشان داد. او نواختن موسیقی ایرانی، موسیقی کلاسیک و پیانو را نزد استادانی مانند لطفالله مفخم پایان، حسین ناصحی و افلیا کمباجیان فرا گرفت.
مشایخی در سال ۱۳۳۶ برای ادامهی تحصیل در رشته آهنگسازی به آکادمی موسیقی و هنرهای نمایشی وین رفت. پس از آن برای مطالعه و پژوهش در زمینه موسیقی الکترونیک به شهر اوترخت در هلند سفر کرد و در کارگاهها و سمینارهای گوناگونی شرکت نمود. او در سالهای پایانی دهه ۱۳۵۰ به آمریکا رفت تا دانش موسیقایی خود را گسترش دهد و سپس در دهه ۱۹۷۰ به ایران بازگشت.
**علیرضا مشایخی و نوگرایی**
علیرضا مشایخی را به عنوان آهنگسازی نوگرا و مدرنیست میشناسند و او را نخستین آهنگسازی در ایران میدانند که قطعاتی در سبک موسیقی الکترونیک ساخته است. همچنین او از پیشگامان موسیقی چندفرهنگی محسوب میشود.
در دهه ۱۳۵۰، او با قطعهای به نام «گسترش شماره ۵» با عنوان نیما، موسیقی نو را به شکلی بنیادین در جامعه هنری ایران معرفی کرد. پس از اجرای این قطعه، آثار دیگری از او مانند باله بوف کور، سمفونی شماره ۲ با نام سمفونی تهران و قطعه ما باغهای نیشابور را هرگز نخواهیم دید، توسط ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون ملی ایران به رهبری فرهاد مشکات و ایوو مالک به روی صحنه رفت.
افتخارات
در بخش موسیقی کلاسیکِ سی و دومین جشنواره بینالمللی موسیقی فجر، مشایخی به خاطر ساختن آلبوم «گرند کنسرتو» موفق به دریافت «جایزه باربد» شد.
پیش از این، در اسفندماه سال ۱۳۹۹، او برای آلبوم موسیقی با نام «مدال ۲۰۱۵» نامزد دریافت همین جایزه در سی و ششمین دوره جشنواره موسیقی فجر شده بود.